Pizza łomot powraca...

Poniedziałek, 11 kwietnia 2011 · dodano: 12.04.2011 | Komentarze 0

Wreszcie wróciłem do śmigania na rowerze w pracy. Aby w ogóle mieć na czym dziś jeździć musiałem się z rana wybrać na zakupy w celu nabycia kierownicy do meridy. Meridową kierę ma obecnie scott a merida przez kilka ostatnich dni straszyła samym mostkiem. Dobrze, że do pracy miałem na 13, więc udało mi się jakoś wyrobić z poskręcaniem tego wszystkiego. Zakupiłem dziś również nowe gripy do obu rowerów, w sklepie na scotta założono mi je trochę bardziej profesjonalnie niż ja to zapodałem w meridzie, no ale na pokazy mody tym rowerem się raczej nie będę wybierał.
Do pracy przyjechałem w krótkich gaciach, koledzy trochę dziwnie na mnie patrzyli ale dla mnie temperatura 8/10 stopni jest już odpowiednia do jazdy w takich właśnie portkach. Oni całą zimę jeździli w kalesonach a ja takiego ustrojstwa nie używałem od 4 klasy podstawówki gdy poszedłem na narty przy ponad -20 'C. Nie znoszę jak mi jest za gorąco, to jest chyba mój największy rowerowy wróg.
Jak na pierwszy dzień pracowniczej jazdy po tak długiej przerwie śmigało mi się całkiem, całkiem. Trochę się obawiałem czy ten połamany 4 tygodnie wcześniej obojczyk nie będzie mi dokuczał podczas jazdy z plecakiem ale ogólnie było znośnie. Koło 17 zaczęło padać co trochę utrudniało mi jazdę, koła lekko mi się ślizgały na zakrętach. Na przodzie mam jeszcze założoną zimówkę (oponkę z kolcami) hehe, więc pewnie to było przyczyną mojej słabej przyczepności (trzeba będzie się jej pozbyć w najbliższym czasie). Deszcz nie ustawał, z godziny na godzinę padało coraz bardziej a gdy wracałem po 21 do domu to już zaczynało nieźle lać.
Aby pierwszy dzień nie był zbyt lajtowy, musiałem mieć jakąś przygodę. W domu spostrzegłem, że zgubiłem pracowniczą kaszkietówkę, najśmieszniejsze jest to, że zabrałem ją ze sobą chyba pierwszy raz od listopada zeszłego roku a tu od razu spotkał mnie taki klops. Wracając do domu nie chciało mi się jej pakować do wnętrza sakwy więc tylko ją wkulałem pod klapę. Oczywiście musiała mi gdzieś wypaść na tym deszczu i tych dziurawych krakowskich asfaltach. Mogłem sprawę olać ale postanowiłem się ponownie ubrać i wyruszyć w ten coraz mocniejszy deszcz na poszukiwania tego zaginionego, dziadowskiego nakrycia mej leniwej łepetyny. Podjechałem z powrotem pod placówkę, niestety nie znalazłem swojej zguby po drodze, zagadałem więc z kierownikiem, który dał mi nową czapę i udałem się w stronę mieszkania. Tym dopisało mi szczęście i napatoczyłem się na moją przemoczoną zgubę w przydrożnej kałuży. Jutro ją wypiorę i będzie ponownie wyglądała jak nówka nie śmigana ;-).
Wystarczy już tych wypocin, bo i tak nikt tego nie doczyta do końca.